Mission completed

Vandaag was dan de grote dag. Om 6 uur opgestaan om het lichaam voldoende wakker te maken. Wat eten, voeding klaar maken, koffie drinken en daarna 10 min. warmgereden langs de rivier en toen de skeelers aangetrokken. Om 8 uur ben ik dan vertrokken voor mijn uitdaging, de Alpe duTres!

Bij het skeeleren reed Erik-Jan Spijkerman met mij mee. Het begin ging goed, maar halverwege werd het toch wel wat zwaarder, mede door het vrij slechte asfalt af en toe. Op de fiets heb je daar niet zo’n erg in, maar met skeelers werkt dat dubbel door. Het einde ging echter weer fantastisch het laatste stuk leek het wel of ik een echte skeeleraar was. Na 1u22 minuten waren we boven.

Daar stond schoonvader Maarten inmiddels klaar met de bus met daarin mijn fiets. Na wat gedronken te hebben ben ik op de fiets afgedaald. Beneden kwam ik midden in de tijdrit van de projectweek terecht. Ik heb nog een aantal mensen kunnen inhalen voordat ik alleen kwam te rijden. Het fietsen ging boven verwachting goed. Ik had van te voren bedacht dat ik het rustig aan wilde doen om krachten te sparen voor het lopen, maar het ging zo lekker dat ik flink door heb getrokken. Zo stond ik na 58 minuten al weer boven (alle tijden gemeten vanaf camping la Cascade). Daar was de bus ook weer. Na een paar minuten weer afgedaald, vlak onder de top kwam ik de eerste van de tijdrit tegen, dat was leuk.

Beneden aangekomen zelf de fiets in de bus gezet en de loopschoenen aan getrokken. Omdat ik zo snel was kon Gerard van Lent nog niet beneden zijn, dus heb ik een bidonhouder met een bidon water op mijn rug gedaan. Na een bocht of 5 kwam ik Gerard tegen zodat ik het drinken aan hem kon geven. Ik had nog veel energie over na het fietsen, maar langzamerhand ging ik toch wel voelen dat ik vandaag iets gedaan had. De bovenbenen werden steeds zwaarder, maar gelukkig kwamen er nog wat mer supporters meefietsen. Na bocht 3 werd het echt heel zwaar, krampaanvallen moest ik wegwerken en algehele vermoeidheid. Maar zoals bekend is het motto van Alpe d’HuZes “Opgeven in geen optie”. Dat stond op mijn sokken en daar heb ik mij dan ook aan vast gehouden. Na bocht 1 (de 21e dus) nog een venijnig stukje bijna recht omhoog. Waar ik met skeeleren kon versnellen lukte dat nu absoluut niet. Ik stond voor mijn gevoel bijna stil. Voor het eerst van mijn sportcarrière merkte ik ook dat ik mijn ademhaling niet goed kon controleren.

Maar de finish vergoedde alles. Iedereen van de projectweek stond er en daarnaast nog een hele andere groep fietsers die waren ingelicht. Ik heb voor mijn gevoel minutenlang applaus gehad en langzaam kwam ik weer een “beetje bij Jan”. Als je zo diep gaat met sporten gebeurd er veel met je, en bij mij kwamen de emoties ook behoorlijk naar voren. Van alles schiet dan door je hoofd. Ik heb na een tijdje geprobeerd Peter te bellen, maar kreeg zijn voicemail. Later bleek dat hij op dat moment precies zijn stamcellen kreeg (slik).

Steijn is weer met de pet rond gegaan (net als gisteren op de camping) en zo hebben we weer bijna €60,- opgehaald. Het wordt en steeds mooier bedrag wat ik aan Alpe d’HuZes kan geven. Nu ben ik moe en erg voldaan. Vanavond lekker genieten met een biertje en wat chips. In de loop van volgende week zal ik ook wat foto’s plaatsen als ik weer terug ben in Nederland.